Een VR-bril: een mooie manier om mensen een stukje op weg te helpen

Elmira Jansen (24) studeerde vorig jaar af als psycholoog, stroomde in bij Bas en voelt zich er als een vis in het water. Diagnostiek vindt ze interessant, maar behandelen, wauw, wat een ervaring. ‘Geweldig om mensen het juiste zetje te kunnen geven.’

“Twee maanden na mijn afstuderen vond ik een baan bij Bas, waar ik nu vijftien maanden werk. Ik heb het ontzettend naar mijn zin, mede dankzij mijn fijne collega’s die altijd voor me klaar staan en heb in korte tijd al heel veel geleerd. Het belangrijkste daarvan is om de cliënt de regie te geven, die kent zichzelf het beste. Mijn rol is het om de juiste vragen te stellen: ‘Wat denk je? Wat voel je? Wat heb je nodig? Hoe wil jij gelukkig worden? Hoe ga je dat aanpakken?’ Sommige cliënten leggen de bal liever bij mij neer: ‘Jij bent de therapeut, los het maar op’. Maar zo werkt het niet. Ik kan een eindje met hen meelopen, maar ze moeten zelf stappen zetten.”

Angst beteugelen
“Veel van mijn cliënten kampen met een trauma of angststoornis. Zij hebben iets heftigs meegemaakt, proberen de herinneringen daaraan weg te drukken, slagen daar niet in – daar is het trauma veel te groot voor – en lijden aan herbelevingen. Wat ik fascinerend vind, is dat we hun problematiek met de juiste technieken vaak in vrij korte tijd kunnen verhelpen. Imaginairy exposure is een heel krachtige methode hiervoor. Ik vraag de cliënt de nare herinnering op te roepen en die zo gedetailleerd mogelijk te beschrijven. ‘Wat zie je? Wat hoor je? Wat voel je? Wat ruik je? Wat je proef je?’ Door alle zintuigen te activeren en de herinnering – in de veilige omgeving van de therapieruimte – bij herhaling levensecht te maken, ervaart de cliënt dat hij of zij de herinneringen wel verdragen kan.”

‘Als de herbelevingen na een aantal sessies verdwijnen, geeft dat me zó veel energie’

Virtual reality
“Ik maak in mijn behandelingen ook gebruik van virtual reality. Met een VR-bril kan ik cliënten de eerste stappen laten zetten in een omgeving of situatie die zij in het echte leven nog te beangstigend vinden en waar ik ook niet zomaar met hen naartoe kan gaan in die 45 minuten die een sessie duurt. Winkelstraat, café, openbaar vervoer, school, we hebben allerlei virtuele locaties tot onze beschikking. Zo kan een cliënt met bijvoorbeeld een sociale-angststoornis eerst een paar keer met de VR-bril op door de virtuele supermarkt lopen om daarna, met die ervaring op zak, de drempel naar de echte buurtsuper te slechten om zelf te oefenen.

VR is geen wondermiddel, het is niet voor iedereen en elke problematiek inzetbaar. Maar met de almaar uitdijende wachtlijsten in de ggz, de beperkte tijd die we per cliënt hebben, kan het een mooie manier zijn om mensen alvast een stukje op weg te helpen. Goed om die kans te benutten, denk ik. Ik wil me er in elk geval graag verder in verdiepen.”